غلامعلی فیض اللهی: «مینا» هنر عشق و آتش است.
استاد غلامعلی فیض اللهی، هنرمند میناكاری و رئیس اتحادیه صنف صنایع دستی استان اصفهان، در برنامه «سرزمین من» گفت: هنر «مینا» تركیبی از عشق و آتش و هنری بسیار پیچیده است.
او افزود: هنر مینا كاری تعریف دقیقی ندارد اما در كتاب دهخدا در تعریف هنر مینا چنین آمده است كه «در هنر مینا، رنگ را روی فلز مالیده و آن را حرارت می‌دهند» اما واقعیت آن است كه كار به این سادگی نیست؛ درواقع هنر مینا هنری آزمایشگاهی است؛ چراكه باید تركیباتی از مواد را روی زمینه فلزی(مس) طوری حرارت دهند، كه تركیبات با هم در دمای 900 تا 1200 درجه، دمای همدیگر را تعدیل كنند.
فیض الهی با اشاره به قدمت هنر مینا در اصفهان گفت: پوپ آمریكایی در سال 1317 در كتابش اذعان می‌كند كه «هنر مینا متعلق به اصفهان و مربوط به 1500 سال قبل از میلاد است.»
او دوران جنگ جهانی دوم را دوران تحول هنر مینا دانست و گفت: یك آلمانی به نام سرهنگ موسیو شونما كه عاشق ایران بود، یك سری لعاب با خود به ایران آورد كه آمدن این رنگ و لعاب تحولی برای هنر مینا ایجاد كرد؛ چون مرحله بسیار سخت تهیه رنگ هنر مینا را، آسان كرد.
فیض الهی در بخش دیگری از صحبت هایش به اهمیت صنایع دستی و صنعت گردشگری تاكیدكرد و گفت: اگر مسئولان ما توریست را به عنوان «فرصت» ببینند نه «تهدید» می‌توانیم موفق شویم؛ چراكه نفت را خیلی كشورها دارند و هر كشوری كه بیشتر استخراج كند رقیب ماست، اما تخت جمشید، میدان امام، چغازنبیل و بسیاری دیگر از آثار گردشگری ما را، سایر كشورها ندارند و نمی‌توانند رقیب ما شوند؛ از اینرو اگر برنامه‌ریزی درستی شود و به «گردشگری» به عنوان «صنعتی سودآور» نگاه شود قطعاً ما موفق می‌شویم.
فیض اللهی تاكیدكرد: رابطه «صنایع دستی» و «گردشگری»، مثل «ماهی و آب» است و «صنایع دستی» بدون «گردشگری» امكان رشد نخواهند داشت.
