محمدحسین بشرویه‌ای، معروف به بدیع‌الزمان فروزانفر، فرزند آقا شیخ علی بشرویه‌ای، در سال ۱۲۷۶ خورشیدی در یك خانوادهٔ اهل علم و دانش در بشرویه از شهرهای خراسان به دنیا آمد.

تخلص شعری بدیع‌الزمان فروزانفر ابتدا ضیا بود و سپس ترجمهٔ همان را، كه فروزانفر است، برگزید. او لقبِ «بدیع‌الزمان» را در سال ۱۲۹۸ خورشیدی، به‌سبب سرودن قصیده‌ای در وصف بهار، از احمد قوام (قوام‌السلطنه)، والی خراسان دریافت كرد.
در سال ۱۳۱۴ هیئت ممیزهٔ دانشگاه تهران، مركب از نصرالله تقوی، علی‌اكبر دهخدا و ولی‌الله نصر، تألیف ارزندهٔ او به نام تحقیق در زندگانی مولانا جلال‌الدین بلخی را ارزیابی و به او گواهی‌نامهٔ دكتری اعطا كرد. در سال ۱۳۲۳، بر اساس رأی شورای استادان، به ریاست دانشكدهٔ معقول و منقول برگزیده شد و تا سال ۱۳۴۶ در این سِمَت باقی بود. از ابتدای تأسیس دورهٔ دكتریِ ادبیات فارسی در دانشگاه تهران، تدریس در دورهٔ دكتری را به عهده گرفت و برنامهٔ این دوره را پایه‌گذاری كرد. فروزانفر استادِ راهنمای جمعی از دانشجویان مبرّز دورهٔ دكتری در دانشكده‌های ادبیات و الهیات بود كه اغلبِ آنان بعدها استادان برجستهٔ ادب پارسی و مطالعات فرهنگ ایران شدند.

فروزانفر در سال ۱۳۴۶ از استادی دانشگاه بازنشسته شد، اما همكاری خود را در تدریس در دورهٔ دكتری ادبیات فارسی تا روزهای پایانیِ عمر ادامه داد. در همین زمان، عضویت مجلس سنا را یافت. مدتی نیز ریاست كتابخانهٔ سلطنتی را به عهده گرفت. بدیع‌الزمان فروزانفر در ۱۶ اردیبهشت ۱۳۴۹ بر اثر سكتهٔ قلبی در ۷۳ سالگی درگذشت.

« مستند فرهنگ» را ساعت۱۴:۳۰ به تهیه كنندگی «حمیرا فراتی»روی موج اف ام ردیف ۱۰۶ مگاهرتز از رادیو فرهنگ بشنوید.