یادداشت روز : زبان و ادبیات فارسی زبان فارسی

نویسنده: باقر خلیلی

زبان فارسی به نام یكی از كهن ترین زبان‌های جهان با داشتن بیش از 200 میلیون گویشور در ایران ، تاجیكستان ، افغانستان و سراسر جهان ، حامل فرهنگ ، تمدن و اندیشۀ بزرگانی چون حافظ ، عطّار، خیام و مولوی است و حفظ و پاسداشت زبان در حقیقت حفظ و پاسداشت این میراث ارزشمند است اما این روزها به ویژه در فضای مجازی دچار بی‌ سامانی و شلختگی زبانیم .
بسیاری از كاربران از زبانی ویژه‌ استفاده می‌كنند كه یا حروف الفبا را دقیق در جای خود نیست یا كلمات را هرگونه كه دوست دارند ، می نویسند كه هم به نوعی بی‌ اعتنایی به اصل زبان است و گویای بیسوادی و ناآگاهی این كاربران است . البته گاهی هم نگاه طنز و شوخی با مقولۀ زبان است . متولیان زبان و ادبیات فارسی باید كاری كنند .
نمی‌توان فرمان داد اما باید كاری كرد كه در گذر زمان استثنا ، قاعده و ناهنجاری‌ ، هنجار نشود .
سلامت زبان، نوشتار و گفتار بسیار مهم است.
هنگامی كه می‌خواهیم با زبان داشته‌ها و سرمایه‌های فرهنگی و ادبیمان را در جهان گسترش دهیم ، اگر خودمان زبان را باس نداریم و از سستی و تباهی آن جلوگیری نكنیم ، چگونه چشم داشته باشیم كه این زبان با نام و نشان روشن و شناخته ‌شده درجهان گسترش یابد .
به گمانم باید فكری بنیادی كرد و با آموزش ، اهمیت زبان به كاربران به ویژه در فضای مجازی نشان داد تا دریابند كه این خطاهای دانسته یا ندانسته كه از كم‌ سوادی و ناآگاهی یا شیطنت و طنز آنان است ، چقدر می‌تواند به زبان آسیب برساند .
زبان زاینده و پویا ست ، دگرگون می شود و تراش می‌خورد . معنا و جایگاه‌ واژه‌ها هم در گذر زمان ، تغییر می‌كند كه طبیعی است اما این ‌كه دانسته موجی راه بیندازیم و زبان را سست ودگرگون و ناهنجاركنیم ، درست نیست و به فرهنگ و ادبیات ما آسیب می رساند.
روزی كتاب‌ها با شمار سه‌هزار یا پنج‌هزار نسخه منتشر می‌شد اما اكنون با توجه با بودن فضای مجازی ، رادیو و تلویزیون مخاطبان خطاها میلیونی هستند كه در این حالت اگر پیام خوب و درستی داده شود ، خیلی خوب است اما اگر نادرست باشد برای خیلی از جوانان و نوجوانان مرجع است و هنگامی كه آب از سرچشمه گل‌آلود باشد ، همیشه گل‌آلود می‌ماند. به ویژه كسانی كه در فضای مجازی صفحه ای با مخاطبان میلیونی دارند ، باید بهوش باشد كه زبان و هویتمان را خدشه ‌دار نكنند . والسلام